มีใครเคยโดนเหมือนเรามั้ยคะ หรือเป็นเราที่มากไปเอง ที่รู้สึกว่าได้อะไรจากพ่อแม่ไม่เท่ากัน พอเราถามก็กลายเป็นว่า เราเป็นคนขี้อิจฉา
เราเคยเรียนโรงเรียนดีดีค่ะ แล้วเกรดเราแย่ (2.9) เพราะการแข่งขันสูง เราเลยสนับสนุนให้น้องไปเรียนโรงเรียนวัด
เพราะความคิดเราคือ เป็นหัวหมาดีกว่าหางมังกรค่ะ แอดมิชชั่นต้องใช้เกรดคำนวนด้วย ถ้ายังอยู่โรงเรียนดีดี น้องเราจะแย่
บ้านเราไม่สนับสนุนให้เรียนพิเศษค่ะ โรงเรียนเราจะเป็นพวกแข่งกันเรียนและหวงวิชา อาจารย์เองก็ห่วงสอนพิเศษมากกว่าสอนเด็กในคาบเรียน
ถามเพื่อนๆไม่ตอบบอกไม่มั่นใจ เราสอบตกประจำเลยเพราะไม่ยอมลอกโพยของเพื่อน เราแย่ขนาดที่ว่าเพิ่งถอดรูทสี่ว่าได้สองออกตอน ม.6
ไม่เหมือนโรงเรียนวัดที่ยินดีสอนเด็กเต็มที่ เพราะโรงเรียนนั้นอ.บอกว่าเด็กไม่มีเงิน เลยไม่อยากให้ไปเรียนพิเศษ เขาจะสอนในคาบให้รู้เรื่องเท่านั้น
แม่ด่าเราแทบตายเลยค่ะ ว่าแบบอิจฉาน้องไม่อยากให้น้องได้ที่ดีดี แต่พอน้องจบม.6 เกรดสวยๆ (3.8) ติดที่ดีๆ เป็นท็อปโรงเรียน ได้โควต้า สอบตรงผ่าน
ก็กลายเป็นว่า เพราะเราไม่ต้ั้งใจเรียนเหมือนน้อง เราถึงไม่ได้คณะดีดีแบบน้อง ไม่พูดถึงตอนที่ด่าเราตอนเราสนับสนุนให้น้องไปเรียนโรงเรียนวัดเลย
ตอนน้องเรากำลังแอด น้องเราขอไปเรียนเอกชนค่ะ สายวิทย์สุขภาพ ก็ให้ อนุญาตแบบทันที แถมช่วยน้องเลือกด้วยว่าจะเรียนอะไรดี
ส่วนเราก็เคยขอไปเอกชนเหมือนกัน แต่ไปนิเทศที่เราอยากเรียนแทน คำตอบคือไม่ให้ ส่งเราเรียนแพงๆไม่ไหว เราก็ไม่เลือกนะ
เราถามว่าทำไมตอนเราแอดเราขอไปเอกชนแล้วไม่ให้ พ่อแม่บอกว่าเราไม่ได้เลือกเรียนสายแพทย์เหมือนน้อง และเราไม่ยอมเลือกเอง
วันดีคืนดีก็ว่าเราว่าเลือกแอดไม่ปรึกษา แล้วไปเรียนอะไรก็ไม่รู้ ทั้งๆที่ตอนเราแอด เราถามทุกคนว่าเราเลือกอะไรดี เราอยากเรียนแบบนี้
แต่ไม่มีใครสนใจเราเลย บอกให้เราเลือกเองอย่ามาถาม กลายเป็นว่าเราต้องสุ่มเลือกคณะที่คะแนนถึงๆแทน
ตอนนี้ น้องของเราแอดติดต่างจังหวัดค่ะ แล้วมันไกลบ้านมาก แล้วทุกคนก็มาบ่นให้เราฟังว่าน้องเลือกต่างจังหวัดมันสร้างความลำบาก
เราก็ถามว่าทำไมตอนเราแอดไม่ให้เราเลือกไปต่างจังหวัดบ้าง เพราะตอนนั้นเราโดนไซโคหนักมากค่ะ ทุกคนในบ้านสั่งห้ามเราหมด
ว่าถ้าติดต่างจังหวัดไม่ส่งให้เรียนแบบที่พี่เจอ ไม่ให้อยู่หอ ลำบากพ่อแม่ ทำให้พ่อต้องเหนื่อยเพิ่ม ไม่อยู่ดูแลพ่อแม่หรือไง จนสุดท้ายแม่ประชดเราว่าอยากไปก็ไป เราเลยไม่กล้าเลือก หลังจากเราติดในกรุงเทพ ก็ชอบมาบ่นเราว่าไปเลือกเรียนอะไรไม่รู้ ทั้งๆที่คณะที่เราอยากเรียนถ้าอยู่ในกรุงเทพเกรดเราไม่ถึง พอบอกเหตุผลไปก็บอกแค่ ตอนนั้นไม่เลือกเอง ช่วยไม่ได้
แต่กับน้อง แม่แค่บอกว่าติดด่างจังหวัดให้ไปเอง ไม่ไปส่ง แต่พ่อกับพี่สนับสนุนเต็มที่เลย ว่าอยากเรียนก็ไป แล้วเราโดนย้อนว่า ก็ไม่กล้าไปเอง ไม่กล้าเลือกเอง ถ้าตอนที่น้องแอดทุกคนไซโคน้อง เหมือนที่ไซโคเรา เราจะไม่ว่าเลย แต่นี่ไม่ทำ แล้วบอกว่าเราปอดแหกเอง ช่วยไม่ได้ เพราะเราไม่กล้าเหมือนน้องเอง
ด้วยความที่น้องติดต่างจังหวัดก็ต้องอยู่หอใช่มั้ยคะ เราก็ถามอีก ว่าทำไมตอนเราอยู่หอ ถึงให้เราออกตังค์ค่าหอเอง แต่ของน้องออกให้
จะบอกว่าไม่กล้าไปคงไม่ได้ เพราะดึงดันจะไปจริงๆ แต่กลายเป็นว่าทุกเดือนเราต้องเอาค่าขนมเรามาจ่ายค่าหอ
(และเพราะต้องออกเองเลยเลยต้องหาหอที่ถูกที่สุด ส่วนน้องขออยู่ห้องแอร์ได้เลยมีคนสนับสนุน ไม่ต้องอยู่พัดลมก็ได้)
ตอนนี้เรากลายเป็นคนขี้อิจฉาไปละ ทุกคนคิดว่าเราอิจฉาที่น้องติดสายแพทย์
ทั้งๆที่เราก็บอกแล้วว่าเราไม่ได้อยากเรียนแพทย์ เราอยากเรียนนิเทศ อยากวาดรูป แค่นั้นเอง
เราแค่อยากเรียนอะไรที่เรารักบ้าง ถ้าทำทุกอย่างเท่าๆกันตั้งแต่แรก มันก็จบไปแล้ว
ตอนนี้เราจะรับปริญญา เราก็ไม่อยากไปรับ เราไม่ได้ภูมิใจที่จบคณะนี้มา เรามีปัญหากับเพื่อนที่คณะ ความคิดเราไม่ตรงกับใครเลย เราชอบสายศิลป์
แต่มาเรียนสายวิทย์ เราคุยกับเพื่อนไม่รู้เรื่อง อาจารย์ชอบเรียกเราไปช่วยงานก็กลายเป็น เพื่อนคิดว่าเราเข้าไปประจบอาจารย์
จนหลังๆเราก็พยายามถอยออกมา เราเรียนคณะที่พ่อแม่ไม่กล้าเอาไปบอกใครว่าลูกเรียนอะไร นอกจากไปบอกคนอื่นๆว่าลูดติดม.ดัง
เราจบไม่ตรงสายที่อยากทำงาน เกรดไม่สวย ไปสู้สายที่จบนิเทศมาตรงๆเลยก็ไม่ได้ ตอนนี้ก็เตะฝุ่นไม่มีงาน พ่อแม่ก็ถามว่าไม่คิดจะไปหางานเหรอ
จะรอขอตังค์ไปวันๆเหรอ ทั้งๆที่เรากำลังหาอยู่แต่ยังไม่ได้ พอเราบอกไม่อยากไปรับเพราะมันเปลืองก็ว่าเรา ไหนจะค่าชุดครุย (บอกเราว่ายอมเสียได้)
ค่าช่างแต่งหน้าทำผม (ก้บอกให้เราทำเอง ทั้งๆที่เราทำไม่เป็น จริงว่าแต่งให้คนอื่นได้ แต่เราแต่งให้ตัวเองไม่เป็น ทำผมให้ตัวเองผมก็พันกันยุ่ง)
ค่าช่างภาพ (ก็บอกเราว่าไม่ต้องให้ไปขอรุ่นพี่เรามาช่วยแทน ซึ่งรุ่นพี่เราเขาไปรับจ็อบกันหมดแล้ว อีกอย่าง ให้เขามาถ่ายภาพให้ฟรีๆ เราก็เกรงใจ แต่ถ้าจะจ้าง เราก็ไม่มีตังค์) ตอนนี้เราก็คิดแล้วแหละบางทีเราอาจจะหน้าสดๆ ทำหางม้า หรือเก็บผมแบบข้าราชการแทน ไปรับปริญญาก็ได้ ไม่นัดเพื่อน ไม่จ้างช่าง ไม่ถ่ายภาพ แค่ไปรับตามใจที่บ้านเฉยๆ ถึงแม้ว่าเราย้อนถามว่า แล้วกล้าบอกใครๆมั้ยว่าเราจบอะไรมาก็เงียบกันหมด ก็เถอะ
ตอนนี้อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าน้องเราจบปริญญามา จะโดนสั่งห้ามเหมือนเรามั้ย แน่นอนไม่โดนหรอก
เพราะเราต้องโดนบังคับไปถ่ายรูปให้น้อง แต่งหน้าทำผมให้น้องอยู่แล้ว เรารู้ว่าเราจะเจอคำว่าอะไร เราทำเป็ฯ จะได้ช่วยประหยัด
ไม่ใช่คิดว่าพ่อแม่ไม่รักนะ เรารู้ว่าพ่อแม่ก็รักเรา แต่เราถามแค่นี้ คือกลายเป็นเราขี้อิจฉา แล้วหาเรื่องทะเลาะได้ไง
มันผิดที่เราไม่ได้เรียนเก่งเหมือนน้อง ไม่ติดสายแพทย์เหมือนน้อง แล้วไปเรียนคณะอะไรก็ไม่รู้ หรือผิดที่เราห่วงเกินไปจนไม่กล้าไปไหนกันแน่
แถมตอนนี้ทะเลาะกับที่บ้านจนไม่มีใครอยากคุยด้วยละ - - ใครพอจะมีวิธีแก้ดีดีมั้ยคะ ตอนนี้โคตรเซ็ง และ โคตรน้อยใจเลยค่ะ
อย่างน้อยวิธีคลายเครียดที่ไม่ต้องเสียตังค์ก็ได้นะ ไม่รู้จะระบายกับใครจริงๆ ขออนุญาตระบายในนี้ละกันนะคะ
สุดท้ายละ เราเป็นคนขี้อิจฉามากใช่มั้ย ใครๆในบ้านก็บอกว่าเราไปเล่าให้ใครฟังเขาก็บอกว่าเราขี้อิจฉาทั้งนั้นแหละ
ปล.
แทกหาเพื่อน เผื่อมีคนโดนเหมือนกัน อยากให้รู้ไว้ อย่างน้อยมีเราโดนเป็นเพื่อนนะ
แทกชีวิตวันรุ่น วัยใกล้ๆกันน่าจะช่วยเราหาวิธีคลายเครียดได้มั่ง 555
แทกสังคมคุณแม่ด้วย เพราะเราทะเลาะกับแม่อยู่ เผื่อคุณแม่จะแชร์แนวคิดของผู้ใหญ่มาให้เราฟัง
แทกปัญหาชีวิต และปัญหาครอบครัว เพราะมันเป็นปัญหาเราละล่ะ 555
ปล.2 ถ้าพิมไม่รู้เรื่องขอโทษด้วยนะคะ อารมณ์เราก็ยังไม่คงที่เหมือนกันแหะๆ
[ระบาย + ถาม] แบบนี้เรียกว่าอิจฉารึเปล่าคะ
เราเคยเรียนโรงเรียนดีดีค่ะ แล้วเกรดเราแย่ (2.9) เพราะการแข่งขันสูง เราเลยสนับสนุนให้น้องไปเรียนโรงเรียนวัด
เพราะความคิดเราคือ เป็นหัวหมาดีกว่าหางมังกรค่ะ แอดมิชชั่นต้องใช้เกรดคำนวนด้วย ถ้ายังอยู่โรงเรียนดีดี น้องเราจะแย่
บ้านเราไม่สนับสนุนให้เรียนพิเศษค่ะ โรงเรียนเราจะเป็นพวกแข่งกันเรียนและหวงวิชา อาจารย์เองก็ห่วงสอนพิเศษมากกว่าสอนเด็กในคาบเรียน
ถามเพื่อนๆไม่ตอบบอกไม่มั่นใจ เราสอบตกประจำเลยเพราะไม่ยอมลอกโพยของเพื่อน เราแย่ขนาดที่ว่าเพิ่งถอดรูทสี่ว่าได้สองออกตอน ม.6
ไม่เหมือนโรงเรียนวัดที่ยินดีสอนเด็กเต็มที่ เพราะโรงเรียนนั้นอ.บอกว่าเด็กไม่มีเงิน เลยไม่อยากให้ไปเรียนพิเศษ เขาจะสอนในคาบให้รู้เรื่องเท่านั้น
แม่ด่าเราแทบตายเลยค่ะ ว่าแบบอิจฉาน้องไม่อยากให้น้องได้ที่ดีดี แต่พอน้องจบม.6 เกรดสวยๆ (3.8) ติดที่ดีๆ เป็นท็อปโรงเรียน ได้โควต้า สอบตรงผ่าน
ก็กลายเป็นว่า เพราะเราไม่ต้ั้งใจเรียนเหมือนน้อง เราถึงไม่ได้คณะดีดีแบบน้อง ไม่พูดถึงตอนที่ด่าเราตอนเราสนับสนุนให้น้องไปเรียนโรงเรียนวัดเลย
ตอนน้องเรากำลังแอด น้องเราขอไปเรียนเอกชนค่ะ สายวิทย์สุขภาพ ก็ให้ อนุญาตแบบทันที แถมช่วยน้องเลือกด้วยว่าจะเรียนอะไรดี
ส่วนเราก็เคยขอไปเอกชนเหมือนกัน แต่ไปนิเทศที่เราอยากเรียนแทน คำตอบคือไม่ให้ ส่งเราเรียนแพงๆไม่ไหว เราก็ไม่เลือกนะ
เราถามว่าทำไมตอนเราแอดเราขอไปเอกชนแล้วไม่ให้ พ่อแม่บอกว่าเราไม่ได้เลือกเรียนสายแพทย์เหมือนน้อง และเราไม่ยอมเลือกเอง
วันดีคืนดีก็ว่าเราว่าเลือกแอดไม่ปรึกษา แล้วไปเรียนอะไรก็ไม่รู้ ทั้งๆที่ตอนเราแอด เราถามทุกคนว่าเราเลือกอะไรดี เราอยากเรียนแบบนี้
แต่ไม่มีใครสนใจเราเลย บอกให้เราเลือกเองอย่ามาถาม กลายเป็นว่าเราต้องสุ่มเลือกคณะที่คะแนนถึงๆแทน
ตอนนี้ น้องของเราแอดติดต่างจังหวัดค่ะ แล้วมันไกลบ้านมาก แล้วทุกคนก็มาบ่นให้เราฟังว่าน้องเลือกต่างจังหวัดมันสร้างความลำบาก
เราก็ถามว่าทำไมตอนเราแอดไม่ให้เราเลือกไปต่างจังหวัดบ้าง เพราะตอนนั้นเราโดนไซโคหนักมากค่ะ ทุกคนในบ้านสั่งห้ามเราหมด
ว่าถ้าติดต่างจังหวัดไม่ส่งให้เรียนแบบที่พี่เจอ ไม่ให้อยู่หอ ลำบากพ่อแม่ ทำให้พ่อต้องเหนื่อยเพิ่ม ไม่อยู่ดูแลพ่อแม่หรือไง จนสุดท้ายแม่ประชดเราว่าอยากไปก็ไป เราเลยไม่กล้าเลือก หลังจากเราติดในกรุงเทพ ก็ชอบมาบ่นเราว่าไปเลือกเรียนอะไรไม่รู้ ทั้งๆที่คณะที่เราอยากเรียนถ้าอยู่ในกรุงเทพเกรดเราไม่ถึง พอบอกเหตุผลไปก็บอกแค่ ตอนนั้นไม่เลือกเอง ช่วยไม่ได้
แต่กับน้อง แม่แค่บอกว่าติดด่างจังหวัดให้ไปเอง ไม่ไปส่ง แต่พ่อกับพี่สนับสนุนเต็มที่เลย ว่าอยากเรียนก็ไป แล้วเราโดนย้อนว่า ก็ไม่กล้าไปเอง ไม่กล้าเลือกเอง ถ้าตอนที่น้องแอดทุกคนไซโคน้อง เหมือนที่ไซโคเรา เราจะไม่ว่าเลย แต่นี่ไม่ทำ แล้วบอกว่าเราปอดแหกเอง ช่วยไม่ได้ เพราะเราไม่กล้าเหมือนน้องเอง
ด้วยความที่น้องติดต่างจังหวัดก็ต้องอยู่หอใช่มั้ยคะ เราก็ถามอีก ว่าทำไมตอนเราอยู่หอ ถึงให้เราออกตังค์ค่าหอเอง แต่ของน้องออกให้
จะบอกว่าไม่กล้าไปคงไม่ได้ เพราะดึงดันจะไปจริงๆ แต่กลายเป็นว่าทุกเดือนเราต้องเอาค่าขนมเรามาจ่ายค่าหอ
(และเพราะต้องออกเองเลยเลยต้องหาหอที่ถูกที่สุด ส่วนน้องขออยู่ห้องแอร์ได้เลยมีคนสนับสนุน ไม่ต้องอยู่พัดลมก็ได้)
ตอนนี้เรากลายเป็นคนขี้อิจฉาไปละ ทุกคนคิดว่าเราอิจฉาที่น้องติดสายแพทย์
ทั้งๆที่เราก็บอกแล้วว่าเราไม่ได้อยากเรียนแพทย์ เราอยากเรียนนิเทศ อยากวาดรูป แค่นั้นเอง
เราแค่อยากเรียนอะไรที่เรารักบ้าง ถ้าทำทุกอย่างเท่าๆกันตั้งแต่แรก มันก็จบไปแล้ว
ตอนนี้เราจะรับปริญญา เราก็ไม่อยากไปรับ เราไม่ได้ภูมิใจที่จบคณะนี้มา เรามีปัญหากับเพื่อนที่คณะ ความคิดเราไม่ตรงกับใครเลย เราชอบสายศิลป์
แต่มาเรียนสายวิทย์ เราคุยกับเพื่อนไม่รู้เรื่อง อาจารย์ชอบเรียกเราไปช่วยงานก็กลายเป็น เพื่อนคิดว่าเราเข้าไปประจบอาจารย์
จนหลังๆเราก็พยายามถอยออกมา เราเรียนคณะที่พ่อแม่ไม่กล้าเอาไปบอกใครว่าลูกเรียนอะไร นอกจากไปบอกคนอื่นๆว่าลูดติดม.ดัง
เราจบไม่ตรงสายที่อยากทำงาน เกรดไม่สวย ไปสู้สายที่จบนิเทศมาตรงๆเลยก็ไม่ได้ ตอนนี้ก็เตะฝุ่นไม่มีงาน พ่อแม่ก็ถามว่าไม่คิดจะไปหางานเหรอ
จะรอขอตังค์ไปวันๆเหรอ ทั้งๆที่เรากำลังหาอยู่แต่ยังไม่ได้ พอเราบอกไม่อยากไปรับเพราะมันเปลืองก็ว่าเรา ไหนจะค่าชุดครุย (บอกเราว่ายอมเสียได้)
ค่าช่างแต่งหน้าทำผม (ก้บอกให้เราทำเอง ทั้งๆที่เราทำไม่เป็น จริงว่าแต่งให้คนอื่นได้ แต่เราแต่งให้ตัวเองไม่เป็น ทำผมให้ตัวเองผมก็พันกันยุ่ง)
ค่าช่างภาพ (ก็บอกเราว่าไม่ต้องให้ไปขอรุ่นพี่เรามาช่วยแทน ซึ่งรุ่นพี่เราเขาไปรับจ็อบกันหมดแล้ว อีกอย่าง ให้เขามาถ่ายภาพให้ฟรีๆ เราก็เกรงใจ แต่ถ้าจะจ้าง เราก็ไม่มีตังค์) ตอนนี้เราก็คิดแล้วแหละบางทีเราอาจจะหน้าสดๆ ทำหางม้า หรือเก็บผมแบบข้าราชการแทน ไปรับปริญญาก็ได้ ไม่นัดเพื่อน ไม่จ้างช่าง ไม่ถ่ายภาพ แค่ไปรับตามใจที่บ้านเฉยๆ ถึงแม้ว่าเราย้อนถามว่า แล้วกล้าบอกใครๆมั้ยว่าเราจบอะไรมาก็เงียบกันหมด ก็เถอะ
ตอนนี้อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าน้องเราจบปริญญามา จะโดนสั่งห้ามเหมือนเรามั้ย แน่นอนไม่โดนหรอก
เพราะเราต้องโดนบังคับไปถ่ายรูปให้น้อง แต่งหน้าทำผมให้น้องอยู่แล้ว เรารู้ว่าเราจะเจอคำว่าอะไร เราทำเป็ฯ จะได้ช่วยประหยัด
ไม่ใช่คิดว่าพ่อแม่ไม่รักนะ เรารู้ว่าพ่อแม่ก็รักเรา แต่เราถามแค่นี้ คือกลายเป็นเราขี้อิจฉา แล้วหาเรื่องทะเลาะได้ไง
มันผิดที่เราไม่ได้เรียนเก่งเหมือนน้อง ไม่ติดสายแพทย์เหมือนน้อง แล้วไปเรียนคณะอะไรก็ไม่รู้ หรือผิดที่เราห่วงเกินไปจนไม่กล้าไปไหนกันแน่
แถมตอนนี้ทะเลาะกับที่บ้านจนไม่มีใครอยากคุยด้วยละ - - ใครพอจะมีวิธีแก้ดีดีมั้ยคะ ตอนนี้โคตรเซ็ง และ โคตรน้อยใจเลยค่ะ
อย่างน้อยวิธีคลายเครียดที่ไม่ต้องเสียตังค์ก็ได้นะ ไม่รู้จะระบายกับใครจริงๆ ขออนุญาตระบายในนี้ละกันนะคะ
สุดท้ายละ เราเป็นคนขี้อิจฉามากใช่มั้ย ใครๆในบ้านก็บอกว่าเราไปเล่าให้ใครฟังเขาก็บอกว่าเราขี้อิจฉาทั้งนั้นแหละ
ปล.
แทกหาเพื่อน เผื่อมีคนโดนเหมือนกัน อยากให้รู้ไว้ อย่างน้อยมีเราโดนเป็นเพื่อนนะ
แทกชีวิตวันรุ่น วัยใกล้ๆกันน่าจะช่วยเราหาวิธีคลายเครียดได้มั่ง 555
แทกสังคมคุณแม่ด้วย เพราะเราทะเลาะกับแม่อยู่ เผื่อคุณแม่จะแชร์แนวคิดของผู้ใหญ่มาให้เราฟัง
แทกปัญหาชีวิต และปัญหาครอบครัว เพราะมันเป็นปัญหาเราละล่ะ 555
ปล.2 ถ้าพิมไม่รู้เรื่องขอโทษด้วยนะคะ อารมณ์เราก็ยังไม่คงที่เหมือนกันแหะๆ